Klasa 82. profesora Minje Dedića 1979. godine bila je poznata kao i “klasa visokog rizika”. Skup individualaca, čija je etiketa bila odraz hrabrosti u glumačkom izrazu i spremnost da se razdrma konvencionalni put jednog umetnika, oblikovala je domaću kinematografiju u narednim decenijama i pozorišnu scenu. Klasu pored Zorana Cijanovća, Sonje Savić, Branimira Brstine činio je i Žarko Laušević – čovek, glumac i pre svega specifična ličnost koja će kao i njegove kolege ostaviti neizbrisiv trag u glumačkoj sferi.
Jedan period Lauševićevog života bio je daleko zanimljiviji domaćoj štampi i voajerskoj potrebi ljudi koji su prenosili priče i legende o događaju u podgoričkom lokalu 1993. godine, koji će zauvek ostati istetoviran na liku glumca kao gorki podsetnik šta je uradio, nego što je njegov glumački pečat – jači od udarca šakom od sto.
Povratak Lauševića na film i televiziju bio je više intrigantan zbog masne crne prošlosti nego zbog glumačkog angažmana, ali umesto da bude medijska maskota i naslovna strana magazina o tužnim životnim ispovestima, vratio se da objasni neke stvari bez pretencioznosti i bez lažne skromnosti. Vratio se da radi ono što zna.
Karakterni glumac koji je najveći deo svoje karijere posvetio tragičnim likovima je najbolji primer kako glumac koji je maher u drami izvlači ono najbolje i najgore iz fiktivnih i istorijskih likova koji su mu dati. Koliko god protagonista bio odbojan na ekranu ili velikom platnu, Laušević mu je svaki put dao pokrov empatije, ličnu dozu tragedije koja definiše lik onakvim kakav jeste.
U skladu sa tim ovo su mojih pet momenata kad je Laušević objasnio neke stvari u glumi.
Senke nad Balkanom – Đorđe Karađorđević
Neki istoričari kažu najnebitniji istorijski lik zbog deficita podataka i zavere da su Đorđu Karađoreviću kao crnoj ovci porodice mnogi tragični događaji prilepljeni kako bi ga se otarasili. Ali, zanimljivo je da su ga Nemci oslobodili iz zatvora u kojem je dočekao Drugi svetski rat i da je jedini član Karađorđevića koji je ostao u Beogradu nakon što je komunistička vlast proterala sve ostale članove dinastije.
Reditelj Đorđe Kadijević koji je najpoznatiji po filmovima “Leptirica” i “Sveto mesto” rekao je u emisiji Olivere Kovačević – da je uloga nebitna, da je lik istorijski nebitan i da glumac glumi samog sebe, tj. sopstvenu neuračunljivost.
Kad bi svi barem znali da ovako glume sami sebe, gde bi bio našim glumcima kraj.
Koreni – Aćim Katić
Um radikalskog vođe Aćima Katića veruje u begovsku svemoć i neuništivost. Kao i svaki ostrašćeni lik spreman je sve da uništi zarad sopstvenog cilja. Sve dok su njegova moć i dostojnstvno netaknuti – stvari su pod kontrolom.
Smrdljiva bajka – Moma
Kad nemaština, kuća bez krova i depresija se uhvate u kolo nema razloga da život ima bilo kakvog smisla niti cilja. Moma u svojoj praznini pronalazi nešto što ipak život čini vrednim, ma koliko delovao bezvredno.
Sivi dom – Šilja
Laušević je kod Ivana Ivanovića ispričao da je scenu u kojoj Šilja briše tetovažu na prstima užarenom cigaretom izveo bez trika i da su mu ostali ožiljci na prstima. Znao je da je nemoguće učiniti scenu verodostojnom, ako zaista ne prisloni žar od cigare na kožu. Toliko.
Šmeker – Pavle
Drama u eri crnog talasa filma. Najmračniji prikaz problematičnog, agresivnog, neostvarenog momka sa periferije. Ironičan, pa čak i ciničan naziv filma udara pravo u patrijarhalnu matricu i doživljaj “mačo muškarca” sa etiketom – šmekera.